Previous Next

امامزاده سید غلام رسول چابهار

آرامگاه سید غلام‌ رسول در پنج کیلومتری شمال غربی چابهار قرار دارد و قدمت آن به سال ۴۶۵ ه.ق بازمی ‌گردد. این آرامگاه با دیواره‌ های سفید رنگ به سبک معماری هندی ساخته شده است.

امامزاده غلام رسول چابهار در حاشیه شرقی این شهر قرار دارد. غلام رسول از اعرابی بوده که اجدادش به چابهار کوچ کرده بودند و خود در این شهر می زیسته است. هر سال، از روز بیست و چهارم ذی القعده، به مدت هفت شب، در بزرگداشت این شخص، جشنی برپا می شود. متاسفانه اطلاعی از بانی این بقعه در دست نیست. پس از درب ورودی صحن بزرگ حیاط مشاهده می ‌شود. امامزاده در ضلع غربی حیاط واقع گردیده ‌است. بر پیشانی ورودی بنا تزئینات نقاشی الوان با طرحهای نقوش ستاره ‌های مشبک دیده می شود. ظاهراً نمای دور تا دور داخل ساختمان دارای نقاشی بوده و کلمات لا اله الا الله، یا محمد یا علی و... نقاشی از گل در دیوارها جلب توجه می‌ کند. فرم آن طوری است که نشان می‌ دهد این اثر در روزگار سلجوقی ساخته شده و در دوره صفویه نیز طرح‌ های نقاشی بر روی دیوارها تعبیه گشته‌ است.
روبروی آرامگاه صفحه ای به بلندی یک متر و چهار پله قرار دارد که بر روی آن آرامگاه واقع شده ‌است. در قسمت شرقی آرامگاه یک پیشخوان با سقف تیرهای چوبی و حصیری و چند ستون چوبی ساخته شده است که با پنج پله به حیاط متصل می ‌شود. پیشخوان پیشینهٔ چندانی ندارد، ساقه گنبد استوانه ‌ای است و سقف گنبد از درون با گچ سفید شده و بنا کاملاُ یک بنای خاص ایرانی و از معماری سلجوقی الهام گرفته‌ است. آرامگاه در میان بنا واقع گردیده و بر روی آن یک صندوقچه و بالای آن یک جعبه چوبین با تزئینات مختلف هندسی قرار دارد، گورستان در سوی شرق بنا قرار گرفته است. سید غلام‌ رسول مورد توجه مسلمانان هندی بوده و این توجه باعث شده که بنا در دوران بعد تحت تأثیر معماری هندی قرار گیرد. افشار سیستانی، ساخت بقعه را با توجه به شکل آن، به دوره سلجوقیان نسبت می دهد و نقاشی های دیوارهای بنا را متعلق به دوره صفویان می داند. قدیمی ترین بخش بنا، گنبد خانه آن است که قاعده ای مربع دارد و احتمالا از آثار دوره سلجوقیان است. دو نمازخانه مردانه و زنانه در کنار گنبد خانه از الحاقات دوره های بعد است و مصالح آن با بنای اصلی تفاوت دارد. یک ضریح مشبک گچی بر روی مرقد قرار دارد که ستون ها و گره بندیهای آن تخریب و ستون های چوبی جانشین آنها شده است. ورودی بقعه و دیوارهای داخلی آن تزییناتی از دوره صفویان داشته که قسمتهای زیادی از آن تخریب شده است. در دهه پنجاه شمسی، سازمان حفاظت آثار باستانی این بنا را مرمت کرده است. با وجود این، هم اکنون، گنبدخانه و فضاهای مجاور آن و نیز نقاشی های بقعه بر اثر رطوبت و نفوذ باران به داخل بنا آسیب دیده است. گویند صاحب این آرامگاه شب عروسی خود فوت نموده و هر سال معتقدین، در سالروز مرگش که روز آخر ماه ذی ‌القعده است، به مدت ۷ روز با ساز و دهل و آوازخوانی،رقص و پای کوبی می ‌کنند. البته پیروان شیعه مذهب نیز در ماه محرم مراسم سوگواری و روضه‌ خوانی در این آرامگاه برپا می  کنند.»