Previous Next

موزه استاد شهریار

شهریار فرزند آقا سید اسماعیل موسوی معروف به حاج میر آقا خشکنابی در سال 1225 شهریور 1286 ش در تبریز چشم به جهان گشود. سال 1332 ه ق جهت تکمیل اصول جدید به مدرسه متحده وارد گردید در همین سال بود که اولین شعر رسمی خود را سرود. شهریار شعر فارسی و ترکی را با مهارت تمام می سراید و استاد افتخاری بود برای دانشگاه تبریز و درآنجا به تدریس حافظ شناسی می پرداخت، او آخرین روزهای عمرش را در بیمارستان مهر تهران بستری شد و در 27 شهریور ماه 1367 در همان بیمارستان درگذشت و در مقبرالشعرا در کنار شاعران و ادیبان دیگر در موطن خویش، تبریز، به خاک سپرده شد.

شهریار فرزند آقا سید اسماعیل موسوی معروف به حاج میر آقا خشکنابی در سال 1225 شهریور 1286 ش در بازار چه میرزا نصرالله تبریزی واقع در چای کنار چشم به جهان گشود. در سال 1328 ه ق که تبریز آبستن حوادث خونین قیام مشروطیت بود پدرش او را به روستای قیش قورشان و خشکناب فرستاد. سال 1331 ه ق پدرش او را برای ادامه تحصیل به تبریز برگرداند و سال 1332 ه ق جهت تکمیل اصول جدید به مدرسه متحده وارد گردید در همین سال بود که اولین شعر رسمی خود را سرود. و سپس به آموختن زبان فرانسه و معلومات دینی پرداخته و از فراگیری خوشنویسی نیز دریغ نمی کرد که بعدها کتابت قرآن ثمره همین تجربه می باشد. در سیزده سالگی اشعارش با تخلص بهجت در مجله ادب به چاپ می رسد.  در بهمن ماه 1299 ه ش برای اولین بار به تهران مسافرت کرده و در سال 1300 ه ش توسط لقمان الملک جراح در دارالفنون به تحصیل  می پردازد.
استاد شهریار در تهران تخلص بهجت را نمی پسندد و تخلص شهریار را پس از به جا آوردن دورکعت نماز و تفال از حافظ برای خود برمی گزیند. از بدو ورود به تهران با استاد ابوالحسن صبا آشنا شده و نواختن سه تار و مشق ردیف سازی موسیقی ایرانی را از او فرا می گیرد. او همزمان با تحصیل در دارالفنون به ادامه تحصیلات علوم دینی  می پردازد و در مسجد سپهسالار در حوزه درس سید حسن مدرس حاضر می شود.  در سال 1303 ه ش وارد مدرسه طب می شود و از این پس زندگی شور انگیز و پرفراز و نشیب او آغاز می شود. در سال 1312  و زمانی که شهریار در خراسان بود پدرش فوت می کند. او سپس در سال 1314 به تهران بازگشته  و از این پس آوازه شهرت او از مرزها فراتر می رود. شهریار شعر فارسی  و ترکی را با مهارت تمام می سراید و در سال های 1329 تا 1330 اثر مشهور خود حیدربابا یه سلام را در سن 45 سالگی به اصرار مادر می سراید و خاطرات کودکی خود  را  که شامل 28 هزار بیت فارسی و 3 هزار بیت  ترکی است به جا می گذارد. در تیرماه 1331  مادرش در می گذرد . در مرداد ماه 1332 به تبریز آمده و با یکی از بستگان خود به نام خانم عزیزه عمید خالقی که دیپلمه بود و فرهنگی  ازدواج می کند حاصل این ازدواج سه فرزند به نام های شهرزاد، مریم و هادی است. در مدت اقامت در تبریز سهندیه را می سراید. در سال 1350 مجددا به تهران باز می گردد و مورد تجلیل های متعددی قرار می گیرد  ولی  درسال 1345 همسر ایشان فوت می کند. شهریار به خاطر اشتهار در سرودن اشعار کم نظیر در مدح امیر مومنان و ائمه اطهار به شاعر اهل بیت شهرت می یابد. شهریار در سالهای آخر عمر در تهران اقامت داشت. و علاقه داشت که به شیراز برود و در آرامگاه حافظ سپری کند. ولی بعدها از این فکر منصرف می شود و به تبریز بر میگردد. او آخرین روزهای عمرش را در بیمارستان مهر تهران بستری شد و در 27 شهریور ماه 1367 در همان بیمارستان درگذشت و در مقبرالشعرا در کنار شاعران و ادیبان دیگر در موطن خویش به خاک سپرده شد. استاد افتخاری برای دانشگاه تبریز بود و درآنجا به تدریس حافظ شناسی می پرداخت، روحش شاد و یادش همیشه پایدار.