Previous Next

مسجد جامع نطنز

در ورای باغستان های سرسبز مرکز شهر نطنز، مناره ای سر به فلک کشیده و گنبدی هرمی شکل در کنار آن قرار دارد.

مسجد به سال ۴۰۷ هجری قمری به دستور خلیفه فرزند حسین ماستری و به کوشش شمس الدین محمد بن علی نطنزی بنا گردیده است. درب دولنگه چوبی مسجد، منبت کاری زیبایی داردکه قسمتی از منبت کاری ها بر اثر عوامل جوی و تماس مستقیم با آفتاب ریخته و تاریخ ساخت آن ۸۲۵ ه.ق بر روی آن ذکر شده است که قدمت بیش از ۶۰۰ ساله آنرا نشان می دهد. محور اصلی بقعه و محراب آن که با محور مسجد نزدیک به ۱۰ درجه انحراف دارد و نیز موقعیت راهرو، مقبره و دهلیز مسجد دلیل دیگری است برآن که هر دو بنا در یک زمان ساخته شده اند. چون محور آرامگاه نسبت به مسجد انحراف داشته برای ساختن پله های ورودی بام (پله های مناره) به ناچار شبستان با آنها در یک امتداد نیست و انحراف دارد. وسط این ابنیه یعنی در روی بدنه منار کتیبه تاریخی قشنگی به خط ثلث برجسته بر قطعه ای از کاشی فیروزه ای نقش بسته و در انتهای ایوان جنوبی دو ورودی طراحی شده است که ایوان را به شبستان آن متصل می نماید و این شبستان هشت ضلعی با گنبد آجرین”، مربوط به دوره ایلخانان می باشد.
مسجد سه ورودی دارد .یک ورودی جنوبی، دو ورودی شمالی که ورودی های شمالی د رحیاط  قرار گرفته و ورودی جنوبی دالان وسیعی است که با دوازده پله به کوچه جنوبی متصل می شود. این اختلاف سطح موجب گردیده که بخش جنوبی مسجد در سطح پائین تری قرار گیرد. این مسجد زیبا با تمامی عظمت، فاقد هر گونه تزئینات کاشی کاری و منقش به گچ بری های زیبایی می باشد و قسمت بیرونی این مجموعه یعنی سردر خانقاه و مناره و پایه آن که در فاصله سالهای ۶۱۷ تا ۵۲۷ ساخته شده با آجر کاشی به طرز بدیع و شگفت انگیزی پوشیده شده است. این مسجد ۲ بخش دارد که قدیمی ترین آن مسجد گنبد آجری است که قدمتی ۱۰۵۰ ساله دارد. محراب شبستان دارای کاشی کاری های نفیسی بوده که در دوره قاجاری توسط یکی از شاهزاده های قاجار به سرقت رفته و در موزه لوور فرانسه نگهداری می شود. در این بخش از مسجد ۲ منبر قرار دارد که منبر چوبی متعلق به زمان قاجاریه و منبر سنگی(روکش گچ) متعلق به زمان صفویه است.