Previous Next

درکه تهران

درکه در نزد تهرانی ها به خاطر مسیر کوهنوردی خود، بسیار معروف و محبوب است؛ هر چند شکم گردی و لذت بردن از آب و هوای درکه نیز خود حال و هوای دیگری دارد.

یکی از مکان های محبوب برای گردش، پیاده روی و کوه نوردی، درکه است. این تفرجگاه قدیمی در غربی ترین کوهپایه شمال تهران واقع شده  و از ییلاقات قدیمی و زیبای شمیرانات محسوب می گردد. این مکان دیدنی به خاطر طبیعت زیبا، آب و هوای دلپذیر، کوچه باغ های باصفا، آلو های ترش و شیرین، آب انار و رستوران های سنتی مشهور است. محیط ییلاقی، رود خوش نوای درکه، مسیر کوهنوردی که از میان بافت روستایی این منطقه می گذرد، همه برای گذراندن روزی بیاد ماندنی بسیار مناسب است. اهالی این منطقه خانه های خود را به صورت خطی، در مسیری شمالی-جنوبی و در امتداد رودخانه درکه ساخته اند. در ادامه محله درکه، دره اوین قرار دارد؛ که فضایی پلکانی با استخری طبیعی در کنار رود درکه شکل گرفته است. در گذر زمان رستوران ها و قهوه خانه هایی سنتی و مدرن در مسیر رود ساخته شده اند که امروزه بین گردشگران و اهالی به نام هفت حوض معروف است.
درکه که در گذشته روستایی در شمال تهران و دامنه البرز بوده است، امروزه به محله ای از تهران بزرگ تبدیل شده است. ییلاق درکه، قدمتی ۸۰۰ ساله دارد و بنا به روایتی سنگ بنای آن برای اولین بار در قرن پنجم هجری گذاشته شده است. سادات ساکن این منطقه از نوادگان سید محمد والی، امامزاده درکه هستند و روستای درکه در اطراف بقعه این امامزاده شکل گرفته و وسعت پیدا کرده است. بیشتر ساکنان اولیه درکه باغدار و کشاورز بودند، از بناهای قدیمی درکه می توان به چند آب انبار و یک حمام اشاره کرد. این منطقه به دلیل وجود درختان و باغ های زیاد و رودخانه درکه، اندک اندک مورد توجه مردمان دیگر هم قرار گرفت و افراد زیادی به این مکان مهاجرت کردند. گفته می شود در قدیم چوب درختان باغ ها و جنگل اطراف درکه، بخش بزرگی از هیزم تهران را تامین می کرده است. هسته اصلی محله درکه دور امامزاده سید محمد والی شکل گرفته و چشمه جوشان کنار آن، حسینیه و سه مسجد جامع، امامزاده و علی ابن ابیطالب حال و هوایی مذهبی به این محله داده است. درخت چنار تنومندی نیز در مقابل حسینیه وجود دارد. گفته می شود قدمت مسجد جامع و حسینیه نیز به بیش از ۵۰۰ سال قبل باز می گردد.
محله درکه سه محله ایستگاه دارد که شامل میدان درکه (محله پایین)، محله بالا (امامزاده) و پل بالا (کنار رودخانه) می باشد. این منطقه، از قدیم برای حسینیه و تکیه هایی که در آن مراسم عزاداری امام حسین برگزار می شده، مشهور بود. به همین دلیل از اصلی ترین فعالیت های مردم درکه مداحی اهل بیت است و آیین های مذهبی در آن با شور خاصی برگزار می شود. در قدیم میدان درکه، گورستان اهالی این منطقه بوده و مردم این کار را نوعی احترام به مردگان به حساب می آوردند. از جمله ویژگی های مهم و خوب درکه، آب آشامیدنی گوارای آن است. از قدیم، آب این محل از رودخانه درکه-اوین تامین می شد و این آب بین روستاهای شمیرانات معروف بود. این موضوع باعث شده بود که سبک زندگی مردم روستا نیز تغییر کند و زمین های گندم فراوان در اطراف این محله به وجود بیایند. در کنار آن ۹ آسیاب آبی نیز در محله ساخته شده بود که کار آرد کردن گندم را انجام می داد. البته امروزه تمام آسیاب ها از بین رفته اند و حتی برخی از آن ها به رستوران تبدیل شده اند. درکه همچنین برای معادن فراوان سنگ خود مانند سنگ سفید، سنگ سبز و ... مشهور بود و کار در معدن سنگ یکی از شغل های اصلی اهالی به شمار می رفت. آسیاب داری، گوسفند داری، سنگ چینی سنتی، مرغداری، باغداری، فروختن برف کوه به تهرانی ها، فروش گندم با الاغ از جاده شهرستانک به شمالی ها از دیگر شغل های اهالی درکه تا سه دهه پیش بوده است. میدان درکه که امروزه میعادگاه کوهنوردان و کوهپیمایان است نیز تا ۵۰ سال پیش وجود نداشت. آن زمان، این میدان زمینی خاکی بود و در جنوب آن جاده ای مالرو وجود داشت که حلقه اتصال بین روستای اوین و درکه بود و بعد از انقلاب به همت یکی از اهالی خَیِر به نام آقای سید محسنی، میدان درکه شکل گرفت.