Previous Next

شاه عبدالعظیم

عبدالعظیم حسنی یا شاهزاده عبدالعظیم از نوادگان پیشوای دوم شیعیان، حسن بن علی بن ابیطالب است که در شهر ری مدفون شده‌ است. کنیه وی ابوالقاسم و ابوالفتح است.

عبدالعظیم حسنی در سال ۱۷۳ قمری (۷۸۹ م)، در زمان موسی کاظم در شهر مدینه زاده شد. پدرش عبدالله و مادرش فاطمه یا حیفا نام داشتند. همسر وی خدیجه دختر قاسم بن حسن بن زید بن حسن مجتبی بود. حضرت عبدالعظیم حسنی به این علت که متوکل عباسی شرایط نامساعد و وحشتناکی برای زندگی و فعالیت نوادگان پیامبر (ص‌) و علی (ع‌) فراهم آورده بود به شهرری هجرت کرد زیرا در این شهر زمینه‌ های مساعد شیعی و انقلابی وجود داشت‌. عبدالعظیم پس از ورود به شهر ری در سرداب خانه یکی از شیعیان آن شهر به زندگی پنهانی روی  ‌آورد و پس از مدتی بیمار شده و در سال ۲۵۲ قمری (۸۶۶ م) در زمان امام علی النقی (دوره عباسی) رحلت فرمود. وی ۷۹ سال قمری (۷۷ سال خورشیدی) عمر کرد. بنای نخستین این آرامگاه را محمد پسر زید داعی علوی در نیمه دوم قرن سوم هجری قمری برابر با با قرن نهم میلادی تعمیر اساسی کرد. در گاه اصلی ورودی آن که در شمال آرامگاه قرار دارد به فرمان پادشاهان خاندان بویه و سپس با تلاش مجدالملک قمی ساخته شده است. بنای آرامگاه در بخش پایین چهارگوشی است که هر سوی آن حدود هشت متر است. در بالا مانند همه بناهای سلجوقی برفراز چهارگوشه حرم چهار گوشوار یعنی چهار طاق مورب بنا گردیده و بالاتر از آن یک هشت ضلعی و بر روی آن یک شانزده ‌ضلعی ساخته‌ شده است. روی این شانزده‌ ضلعی گنبد اصلی حرم قرار گرفته است. تمام این بخش‌ ها از درون آیینه ‌کاری شده‌ است. تعمیر و تغییرات اساسی این بخش در زمان شاه‌ طهماسب صفوی انجام یافته است. صحن ‌ها و ایوان از آثار دوره صفوی هستند. در دوره قاجار تعمیرات و اضافات بسیاری صورت گرفت. پوشش زرین گنبد به فرمان ناصرالدین شاه در سال ۱۲۷۰ هجری قمری برابر با ۱۸۳۵ میلادی صورت گرفته ‌است.