آخرین جاذبه ها
داستان های اخیر
پارک ملی کویر
1399/3/27
منطقه "سیاه کوه" و "پارک ملی کویر" یکی از قدیمی ترین مناطق تحت حفاظت در ایران است. این منطقه در جنوب گرمسار و حد فاصل کویر مرکزی ایران و دریاچه نمک واقع شده است.
پارک ملی کویر یکی از بزرگترین و قدیمی ترین مناطق حفاظت شده ایران است که بیشتر آن شهرستان گرمسار استان سمنان و بخش های کوچکی هم در استان های تهران، قم و اصفهان قرار گرفته است. این منطقه حدود ۶۷۰ هزار هکتار (۶٬۷۰۰ کیلومترمربع) وسعت دارد که ۴۲۰ هزار هکتار آن پارک ملی و ۲۵۰ هزار هکتار منطقه حفاظت شده میباشد. امروزه هرچند از غنای حیات وحش آن تا حد زیادی کاسته شده اما هنوز هم تقریباً تمامی انواع حیوانات بیابانزی ایران را در خود جای داده است و به همین دلیل به عنوان یکی از ۹ ذخیره گاه زیست‌کره در ایران شناخته میشود. جاذبه های گردشگری پارک ملی کویر به دو بخش جاذبه های طبیعی و تاریخی تقسیم می شود. جاده سنگفرش به عنوان یکی از شگفت انگیزترین آثار تاریخی از جاذبه های این منطقه است، به طوری که این جاده امکان عبور کاروان ها را از میان اراضی باتلاقی و شوره زارهای حاشیه دشت کویر فراهم می کرده است. بنای مشهور"قصر بهرام" که در واقع یک کاروانسرای شاه عباسی است و کاروانسرای "عین الرشید"، آبراه سنگی "سیه کوه" که آب مورد نیاز قصر بهرام را تامین می کرده، بقایای "ساختمان حرمسرا" ، کاروانسراهای "سفید آب" و "لکاب" و آب انبار"قیلوقه" از دیگر جاذبه های تاریخی این منطقه است. این منطقه از سال ۱۳۴۳ «کانون شکار ایران» ـ که بعدها به سازمان حفاظت محیط زیست تبدیل شد ـ قرار گرفت؛ و از سال ۱۳۵۵ به رده حفاظتی بالاتر پارک ملی ارتقا یافت. در سال ۱۳۵۷ با کاهش بخش هایی از شمال و افزایش بخش هایی در جنوب، مساحت آن به ۶۷۰ هزار کیلومترمربع رسید و در سال ۱۳۶۱ به دو بخش «پارک ملی» به وسعت ۴۲۰ هزار هکتار شامل منطقه سیاه کوه، نخجیر، سفیدآب و «منطقه حفاظت‌شده» به وسعت ۲۵۰ هزار هکتار شامل دشت های مکوش، سیاه پرده، پرده زرد و ارتفاعات دوازده امام و نره خرکوه تقسیم شد. پارک ملی کویر دارای اقلیم خشک و بیابانی است و بیشتر بارندگی آن در ماه‌های آبان تا اردیبهشت ماه صورت می‌گیرد. متوسط میزان سالیانه باران در منطقه ۱۵۰ میلی متر است. معمولاً گرمای شدید از اوایل خرداد تا پایان مهر در منطقه ادامه دارد. پارک ملی کویر، تنها پارک ملی در ایران است که به گفته سازمان محیط زیست در آن هیچگونه سکونتگاه انسانی، معدنی و پروانه چرای دام وجود ندارد.