Previous Next

امامزاده حسین بن موسی الکاظم طبس

امامزاده حسین بن موسی کاظم از فرزندان موسی کاظم و از برادران علی بن موسی الرضا است و آرامگاه وی هم اکنون در طبس، داخل شهر واقع شده است. این بنا در زلزله سال ۱۳۵۷ ویران و دوباره بازسازی شد.

حسین بن موسی الکاظم (ع) یا حسین بن موسی بن جعفر (ع) یکی از فرزندان امام هفتم شیعیان و برادر امام رضا (ع) محسوب می شود. درباره محل دفن حسین بن موسی (ع) اختلاف نظر وجود دارد؛ برخی محل وفات وی را کوفه می دانند و برخی معتقدند که او در شیراز یا طبس از دنیا رفته است. بقعه ‌هایی منسوب به وی در شهرهای مختلف ایران قرار دارد که معروف ‌ترین آنها شیراز و طبس است و در کرمان، بهبهان، قزوین، ساری و کجور نیز نمونه هایی به چشم می خورند. با مطالعه و بررسى تاریخچه و موقعیت شهرستان طبس در می یابیم که از گذشته در ساختمان سازی این ناحیه از خشت و گل استفاده می شد و به دلیل این ساختار، حوادث طبیعى و جنگ به راحتی آن را تخریب می کرد. از جمله این حوادث می توان به زلزله هاى مکرر این دیار اشاره کرد و یا از حمله ازبک ها به سال ۱۰۰۶ هجرى در عهد شاه عباسِ اول یاد کرد. به دلیل همین ویرانی ها شهر طبس تاکنون سه بار و هر بار در نقطه ای متفاوت بازسازی شده است. از این بقعه و حال و روز آن قبل از قرن پنجم شواهدی در دست نیست و برخی اسناد بناى اولیه مزار این بزرگوار را قرن پنجم هجری عنوان می کنند. گفته می شود در آن زمان آرامگاهى با شکوه به همراه اماکن و اتاق های متعدد برای فرزند موسى بن جعفر (ع) ساخته شد تا زائران از بودن در آنجا لذت ببرند.
در آن زمان بقعه شاملِ صحن، ایوان و حرم بود و دیوار هاى حرم تا زیر گنبد، نقاشى هایى به رنگِ آبى داشت که مناظر گوناگون از شکارگاه و غیره را به تصویر می کشید. قسمت دیگری نیز با رنگ قرمز مزین شده بود و گل هاى گوناگونی در نقش و نگار آن دیده می شد. در چهار طرف بالاى دیواره حرم، کتیبه اى با خط نسخ قرار داشت. یکى از قدیمى ترین تاریخ هاى ِ مربوط به این آرامگاه، یعنى سال ۴۴۹ هجری قمری بر روی کتیبه مزبور نقش بسته بود و پیشینه ساختمان بنا را قرن پنجم نشان می داد. همچنین قدمت صندوق چوبى روى مرقد به سال ۹۸۰ هجری قمری باز می گشت و سوره هَلْ اتى (دهر) بر روی آن کنده کارى شده بود. در دوره ایلخانان مغول، به ویژه در عهد غازان الجایتو و دوره جانشینان تیمور، آستان مقدس امامزادگان در نقاط مختلف ایران تجدید بنا شدند و جلوه ای خاص به خود گرفتند. در این زمان زیر نظر امیر حسن خان شیبانى ساختمان هایى از جمله آب انبار به بقعه حسین بن موسى الکاظم (ع) اضافه و صحن ها و رواق هایی با خشت و گل در کنار بقعه ساخته شد. گنبد اصلى مورد مرمت قرار گرفت و موقوفاتى نیز براى تامین مخارج و هزینه هاى آن معین شد که هنوز هم وقفنامه هاى مربوط به آن موجود است. پس از صفویه و در قرن سیزدهم نیز این مقبره مورد مرمت قرار گرفت. کتیبه ای که حدود سال ۴۹۴ هجری قمری یعنى اواخر قرن پنجم هجرى را بیان می کرد، امروزه هم وجود دارد. سال ۱۲۰۵ نیز به عنوان زمان احداث و تعمیر بنا ذکر شده است. در سال ۱۳۵۷ در اثر زلزله قسمت بزرگی از منابع درآمد آستانه امامزاده هم از میان رفت و بازسازى بقعه و اماکن مجاور آن هزینه ای سنگین نیاز داشت. به همین دلیل آستان قدس رضوى عملیات بازسازى این بقعه و رواق هاى اطراف را آغاز کرد و در نهایت بنایی مناسب برای زائران احداث شد.